Рубрика: Стихотворения

Бурчыць Бурчак  пра нешта, Шапочуць вербы ля ракі. Тут човен плавае спрадвечна І б’юць хвастамі шчупакі. Вятрак над вёскаю пануе, Крухмальня дзень і ноч гудзе. Ласкавы ветрык твар цалуе, Кута мілей няма нідзе. Тут дызаль меле і вальцуе, Разносіць вецер кветак пах. На скрыжаванні шлях вартуе Стары будынак воласць-гмах. І бэз схіліўся над дарогай, І дуб стаіць тут векавы. Суніц ля сцежкі многа-многа І мора кветак ды травы. Тут школа лепшая ў павеце, Гасцінец стужкаю ўецца. Няма мілей сяла на свеце, Чаромха, ліпа, бэз смяецца. Царква красуецца на ўзгорку, Лясочак туліцца ў нізіне. Чуваць тут беларускую гаворку, Народ працоўны наш…

Продолжить чтение

Гудзевічы, вёска чарадзеяў! Шмат вякоў на свеце ты жывеш. Многа ў цябе было падзеяў, Ясьмінам і мальвамі цвіцеш. Тут яцьвяг калісці сеяў жыта і авёс, А захопнікі знішчалі нашу мову. Шмат пакут дзядуля перанёс, Ён быў верны свайму слову. Бэз прад ім у даўгу не застаецца, Свой чароўны пах і кветкі аддае. Песня жаўрука, бы рэчка, уецца І даруе шчыра нам яе. Тут зубры магутныя рыкалі, Лось глядзеў з Сувацкае гары, Дзікі жалуды сабе шукалі І блукалі дзесьці ў гушчары. І магутныя дзядулі-ветракі Беспрыпынна век свой працавалі, А жылі яны каля ракі, Верацейкай, што здаўна назвалі. Бровар дзень і ноч…

Продолжить чтение

Ёсць вёсачка на свеце У кожнага свая. Мая ў бэзу цвеце, Чаруе ўсіх яна. Бо Гудзевічы нашы Як у бэзавым вянку. Тут рэчанька бруіцца І хаты ў вішняку. Бо Гудзевічы бачу Я нават у моцным сне: Яны ля рэчкі, ставаў, Як мама, песцілі мяне. І дзе я жыць не буду, Успомню луг і гай. Ніколі не забуду Мой родны, любы край.

Продолжить чтение

Мая  вёска любая, Ты стаіш у красе. Пчолка гаманлівая Збірае мёд сабе. Рэчачка прыгожая У лузе ўсё бурчыць. Птушачка вясёлая, Як званок звініць. Клёкат нас буслілы Ласкаю чаруе. Гроначка каліны Пурпур нам даруе.

Продолжить чтение

Ёсць у Мастоўскім раёне Вёсачка Галубы, Родны сэрцу куточак, любы і дарагі. Ты для нас, як маці, дарагая, Любая, адзіная на свеце. Помніш, ты заўжды нас сустракала. Мы збіраліся да цябе, твае ўсе дзеці. У цябе была калісьці школа. Сельсавет, праўленне нашага калгаса. Быў і клуб, і музыка, і песні. І было ў школе многа класаў. Ты была такою прыгажуняй, Велічнай і важнай, маладой. Што ж з табой гады зрабілі? Стала ты зусім-зусім сівой. Бачу я, ты вельмі пастарэла, Ёсць пустыя ў цябе дамы. Зараслі дарожкі каля хатаў, Плот нямоглы пахіліў слупы. Многа год прайшло, а не магу забыць я….

Продолжить чтение

Чаму глядзіш з дакорам  услед. Сяло маё ля азярынкі? Я не надоўга, зноў вярнуся, Не раз яшчэ сустрэнем  вечарынку. Тым бальшаком, што ў вербах гнуткіх, З табой навекі мы спавіты. Здаўна жыве народ тут ветлы. На зайздрасць дбайны, працавіты. Жыццё калісці тут кіпела, Ліліся песні, смех дзявочы, Даўно падворкі апусцелі, Прыгорбіў хаты лёс сірочы. Няўжо спакойна вам там спіцца, Нашчадкі гэтых хат пустых, Няўжо ні разу не прысніцца Цяпло бацькоўскіх хат старых? Няўжо не кліча вас Радзіма Жытнёвым пахам каласоў? Няўжо ў цяжкую хвіліну Не цягне вас да хат, дамоў? Паверце мне: мы ўсе патрэбны Зямлі дзяцінства і бацькоў. Давайце…

Продолжить чтение

Ах, якія прасторы Каля гэтай ракі! Тут лясы – нібы горы І высокі блакіт. Жыта ціха красуе, Нёман хутка плыве, І на хвалях красуня З тых вякоў устае. Колькі год мінавала, Колькі дзён уцякло. Што было – адпалала Першацветам вакол. Толькі вёска над небам Застаецца стаяць, Бо на свеце нам трэба Жыць, любіць і спяваць. Уецца цёплая сцежка Аж да самай вады. І, здаецца – Ажэшка Выйдзе раптам сюды. Усміхнецца, прытуліць Да грудзей васількі, І пакоціцца з вуліц Смех яе да ракі…

Продолжить чтение

Жылі ў вечнай галечы сяляне, А навокал – балота ды гай. Асаўляне, мае Асаўляне. Мой любімы, бацькоўскі край! Гнулі спіны вякамі на пана, Каб сябе і сям’ю пракарміць, Асаўляне, мае Асаўляне, Сталі вольна ў савецкі час жыць! Іх жыццё цяпер мірна саткана, Усюды чуецца грукат машын. Край бацькоўскі, мае Асаўляне, Ты радзімы куток, я – твой сын. Тут дзяды і бацькі пражывалі, Мужнасць іх у вяках не забыць. Продкаў край маіх, Асаўляне. Не магу я без вас пражыць. Пакарылі балоты гнілыя, З году ў год тут расце ўраджай. Асаўляне, мае дарагія, Край цудоўны, заўжды расцтвітай!

Продолжить чтение

                     (Самадзейным артыстам калгаса “Шчара”)                Вось дык танцоры! Вось дык танцоркі! Хто выступае? Вядома , Азёркі! Потым на сцэне Пакажуць калядкі. Таўкуць мак у ступе, Пякуцца аладкі. З павагай сядаюць За столік кляновы, Пра жыцейка, лецейка Льецца размова. Каб жыта радзіла, Гарох ды капуста, Каб у хаце заўжды Была хлеба луста. Каб сонца свяціла, Іскрыліся зоры, Каб жыта ў амбарах Ляжала, як горы. А потым дзяўчаты На дровы гадаюць. Адна адной долі Шчаслівай жадаюць. Вось гэдак калісьці Бабулі гадалі, Праз хаты ды стрэхі Абутак кідалі. Пяклі яшчэ пышкі Ды сыпалі зерне….

Продолжить чтение

Мастоўшчына цвіці і радуй нас сваімі святамі, Сваімі перамогамі, працоўнымі людзьмі, Разумнымі падлеткамі, прыгожымі дзяўчаткамі, Усмешкамі дзяцей і шчодрасцю душы. Ты працавала многа і нястомна Ад года ў год ўсё прыгажэла і цвіла Як многія перажыла нямала гора Гарэтная зямелька ты мая. Зямля Мастоўшчыны цярпела многа болю Ад вёскі Шчара засталіся каміны У нас свая Хатынь – ёсць вёска Княжаводцы І ў кожнай хаце свае страты ад вайны. Ты сколькі сваіх хлопцаў пахавала Айчынная, Аўган, Чачня і ў мірны час Яны заўсёды былі ў першым строі Не падвялі цябе, не здрадзілі не раз. Будуецца жыллё, а вуліцы – ў кветках…

Продолжить чтение