Гудзевічы, вёска чарадзеяў!
Шмат вякоў на свеце ты жывеш.
Многа ў цябе было падзеяў,
Ясьмінам і мальвамі цвіцеш.
Тут яцьвяг калісці сеяў жыта і авёс,
А захопнікі знішчалі нашу мову.
Шмат пакут дзядуля перанёс,
Ён быў верны свайму слову.
Бэз прад ім у даўгу не застаецца,
Свой чароўны пах і кветкі аддае.
Песня жаўрука, бы рэчка, уецца
І даруе шчыра нам яе.
Тут зубры магутныя рыкалі,
Лось глядзеў з Сувацкае гары,
Дзікі жалуды сабе шукалі
І блукалі дзесьці ў гушчары.
І магутныя дзядулі-ветракі
Беспрыпынна век свой працавалі,
А жылі яны каля ракі,
Верацейкай, што здаўна назвалі.
Бровар дзень і ноч клякоча,
І крухмальня клопатна гудзе.
Млын ля бурчака рагоча,
Рыба ў рэчцы ніці-бель прадзе.
Нездарма названа Беларуссю,
Ты, Радзіма продкаў і бацькоў.
Цябе помняць белыя і русыя,
У нас шануюць прадзедаў, дзядоў.
Усё навокал міла і прыгожа,
Асабліва ў гэты светлы і чароўны дзень.
Ля музея кветка прыгожая, можа
На стагоддзі кіне свой прамень.
Гудзевічы! Родная мне вёска!
Сем стагоддзяў ты жывеш, цвіцеш.
Верацейка залатой вадою плёскае.
З кожным маем прыгажэеш і расцеш.