Ах, якія прасторы
Каля гэтай ракі!
Тут лясы – нібы горы
І высокі блакіт.
Жыта ціха красуе,
Нёман хутка плыве,
І на хвалях красуня
З тых вякоў устае.
Колькі год мінавала,
Колькі дзён уцякло.
Што было – адпалала
Першацветам вакол.
Толькі вёска над небам
Застаецца стаяць,
Бо на свеце нам трэба
Жыць, любіць і спяваць.
Уецца цёплая сцежка
Аж да самай вады.
І, здаецца – Ажэшка
Выйдзе раптам сюды.
Усміхнецца, прытуліць
Да грудзей васількі,
І пакоціцца з вуліц
Смех яе да ракі…