Рубрика: Стихотворения

Няма без зорак неба, Без берагоў ракі. Няма і чалавека Без роднае зямлі. Калісьці нарадзіцца Пашчасціла і мне У краі, дзе бруіцца Крыніца па вясне. Дзе сенажаць гадуе Шматкаляровы збор Для татавай каровы І для маіх вянкоў. Пяе дзе бездакорна Над галавой жаўрук, Маленькі, непакорны, І не ляціць да рук. Дзе калыхае вецер Лістоту ў садах. Ён ужо даўно прыкмеціў Вядроных яблынь гмах. Любімы край і горад! А горад той Масты! Вы Нёманам узгадованы, Вы з Нёманам раслі. Вясною разліваўся І волатам праслыў, Дубоў высокіх твары Ты паласкаў і мыў. На лодках і паромах Дзяды прасталі пуць. Цяпер  ж мастамі…

Продолжить чтение

Мой родны кут, мая ты спадчына! Заўсёды ў сэрцы ты адна. Над дахам бусел дзе курлыча, Дзе льецца песня матчына. Дзе сцежка партызанская, Трава не скошана. Крывёю матухна-зямля Пластом заложана. У страшным полымі агню Ты не загінула. Заўсёды ў памяці людзей Адна-адзіная. Хай тут спяваюць жаўрукі, І стужкай Нёман ўецца. Жыццё хай будзе без вайны, І сонейка смяецца. Мая Мастоўшчына! Мой край! Расці, мужай, квітней, Мая ты любая старонка, Няма цябе мілей!

Продолжить чтение

Край мой Прынёманскі, светлы, лагодны, Нёман магутны і бераг круты. Ты на світанак вясновы падобны, Родныя здаўна стаяць тут Масты. Гай, дзе бярозкі шумяць і гамоняць, Вечныя сосны няўтольна гудуць. Роднае поле калоссем палоніць – Трэба часцей нам бываць з вамі тут. Я палюбіла шырокае поле, Жыта, што золатам шчодрым гарыць, Рэчку і лес, лугавое раздолле, Песню, якая ў небе звініць. І васількі – нібы зорачкі ў жыце, Весела, дружна смяюцца, цвітуць. Мне б расnварыцца ў гэтым блакіце, Край мой квітнеючы сэрцам адчуць!

Продолжить чтение

Здесь красота – не выразить словами, Здесь так легко поверит в чудеса: Величественный Неман перед вами, Зелёные дубравы и леса. Святых небес невиданная просинь, И солнца отблеск на речной волне. В Мостах такая золотая осень, Какой, пожалуй, в целом мире нет. Отколосились урожаем нивы, Плодами и закрома легли поля, Народ у нас простой, трудолюбивый, Ко всем щедра Мостовская земля. Радушье встретишь в каждом человеке, В округе и порядок, и покой. И, кажется, что было так вовеки Над мирной белорусскою рекой. Но каждый век своей отмечен вехой, Мы забывать об этом не должны, Ведь слышится беда далёким эхом, Кровавым эхом страшной…

Продолжить чтение

Мой край Бяжыць вада, гамоняць рэкі, Блакіт гарыць над галавой. Чуваць тут гоман роднай мовы, Што птушкай рвецца                                   на прастор. Усё гэта ёсць мая старонка, Мой любы беларускі край. Днём ззяе сонца, уначы зоркі, Гамоніць тут зялёны гай.                                  2009 г.           Кропелькі расы Як толькі ледзь заззяе ранак І бліснуць росы на траве, Я ціхенька ступлю на ганак, Там лёгка дыхаецца мне. Я зачарпну расінак жменю, Да вуснаў кроплі паднясу. І вып’ю водар той цудоўны, Каб адысці хутчэй ад сну. Так хараством зачаравана, Што позірк нельга адвясці. І прыгажосць, і свежасць ранка — Маё найлепшае ў жыцці…                                                          2009…

Продолжить чтение

Мне хочется в детство вернуться!Опять возвратиться домой!И маме своей улыбнуться,Заботливой, чуткой, живой! Прижаться к рукам её нежным,Прощенье за всё попросить…Чтоб стало прошедшее прежним!И жить. Просто жить. Снова жить! Закрасило время мгновеньяВ холодный и траурный цвет…И как мне найти просветленье?Ведь детства давно уже нет. Не проходите мимо!  В нашей жизни много суеты. И, бывает, жить невыносимо! Около душевной пустоты Поскорее проходите мимо! Поскорее проходите мимо!  Жизнь нас разделяет по ролям: Богача, трудяги, пилигрима… Если предначертано не вам, Без сомненья, проходите мимо! Без сомненья, проходите мимо!  Истины, заветные слова – Маяком для нас, неоспоримо! Даже если кругом голова, Никогда не проходите мимо! Никогда не проходите мимо! Звёзды Звёзды – это застывшие птицы,С трепыхающим сердцем…

Продолжить чтение

Стихотворение для моих внуков (всё так и было, как написано) Бліны Бабуля ўжо пячэ бліны Якія смачныя, духмяныя яны, Бягуць унукі са двара І мне бліна і мне бліна. Руслан тут голас падае “Я першы сказаў слова мне! І першы блін належыць мне!” Тут Віця “Крыху старэй я за цябе Дык першы блін належыць мне” Ілья тут не стрываў, пачуўшы гэты крык “Дык я старэй за вас усіх”. Такі пачаўся крык у хаце… А першы блін дастаўся Каці. Другі вядома Лене Тут хлопцы сціхлі на імгненне Бо бачаць, што бліноў так многа, Што можна частаваць любога. Ці сябар зойдзе, кот,…

Продолжить чтение

Верш, прысвечаны Кандратовічу Віктару Ідзеш дарогай Колас долу гнецца, Там буракі і бульба Сонейку смяецца. Пытаю ў людзей: — Хто тут працуе? — Дык гэта сын Антона Віктарам завецца, усё у яго ўдаецца. Умее з сонейкам ён гаманіць, Ветрык уладкуе, Дожджыка папросіць пакрапіць, Расліны на палетках умацуе. Людзям умее ён дапамагчы: Хто просіць поле заараць, Ці бульбу пасадзіць, Жука з бульбы прагнаць І рост раслінам даць. Такі вось Віктар наш! Хай Бог яго мілуе. Здароўя дасць І ўсё ў жыцці шанцуе.                                             2018 г. Беларусь Бярозавы гай, лес і поле. У небе жаўрук трэль вядзе. Хлапчук і дзяўчынка бягуць сёння…

Продолжить чтение

“Ой, да за тою цёмнаю гарою”.  Ой за тою гарою Да цёмна хмара прыйшла Да на нас. Нісчасных Вайна надышла. Гэта вайна Да была нам велька бяда Адняла ручачкі, адняла дзетачкі, Адняла ўсе нашы кветачкі.  Ах ты вайна, вайна праваліся, А ты немец хоць у землю ўтапіса А нашых сыночкаў назад вярні, Каб жылі мы ўсе, у адной сям’і.  Забраліся ночкай Да выдралі вочкі, Да матка сляпая Ходзіць дзетак шукая. Як ждала, та казалі, стало Крушэня стало, Да матчына сэрца яно абарвалі, Бегалі, крычалі крушэння шукалі, А яна нас мінавало Потым цераз некаторы час Засвяціла сонейка, да ў маё сэрдайка….

Продолжить чтение

У полі Іду я па полі І дыхаю ўволю. Мне жаўранак песню пяе. А промень зычлівы І хлебныя нівы Чаруюць пачуцці мае. Я тут нарадзіўся І часта дзівіўся. Удзячны прыродзе быў я: І пчолкам руплівым, І нават маўклівым Жучкам, матылькам, мураўям… Усё тут здзіўляе, Увагу займае, Каб столькі мы ўбачыць змаглі, І быць тут не госцем. І браць тут не шчосьці, А быць спадаром на зямлі. Зямля пахне хлебам Прыслухайся і зразумей, Аб чым зямля гаворыць. Адгадваць толькі ўмей, Яна не раз паўторыць. І ўчуеш, што зямля Гаворыць, як жівая, І нас ўсіх яна Да дружбы заклінкае. Вазьмі у далонь…

Продолжить чтение