Мостовщина, мой край родной! Горжусь твоей я красотой! Леса, луга, полей простор, Птиц бесконечный разговор, Сады в цвету, изгибы рек, Озёр безмолвных синий цвет… Здесь дышится мне так легко. Тут отчий дом, уют, тепло. Любуюсь я тобой всегда Родная сторона моя! 20 мая 2016г.
– Што-небудзь напішы і ты Нам пра Мастоўшчыну, Масты, – Прасілі нейк сябры за кавай, – Мясцінам нашым будзе слава. Нас павяла дарожка-сцежка Туды, дзе крочыла Ажэшка. Дзе Цётчын спеў ляціць праз леты, Забыць не змогуць людзі гэта. Тут Явара бадзёры кліч – Чытае вершы з Мінявіч. Прыпомняць справы людзі, продкі, Зямелькі талент – самародкі. Хоць Нёман шмат нясе вады, Ларысы Геніюш сляды Не затаптаны, не замыты, Зямлёй Мастоўскай апавіты. Кружыў Міхась Арол над Стругай, Калі барозны сошкі, плуга Давалі грамату часцей, Вучыў ён мове тут дзяцей. У “Нашай ніве”, як Купала, Ён друкаваўся і нямала. І Багдановіч, крытык першы,…
Мастоўшчына, цвіці і радуй нас сваімі святамі, Сваімі перамогамі, працоўнымі людзьмі, Разумнымі падлеткамі, прыгожымі дзяўчаткамі, Усмешкамі дзяцей і шчодрасцю душы. Ты працавала многа і нястомна, Ад года ў год усё прыгажэла і цвіла, Як многія, преажыла нямала гора, Гарэтная зямелька ты мая. Зямля мастоўшчыны цярпела многа болю, Ад вёскі Шчара засталіся каміны, У нас свая Хатынь – ёсць вёска Княжаводцы – І ў кожнай хаце свае страты ад вайны. Ты сколькі сваіх хлопцаў пахавала: Айчынная, Аўган, Чачня і ў мірны час Яны заўсёды былі ў першым строі, Не падвялі цябе, Не здрадзілі ні раз. Будуецца жыллё, А вуліцы ў кветках,…
Няма без зорак неба, Без берагоў ракі. Няма і чалавека Без роднае зямлі. Калісьці нарадзіцца Пашчасціла і мне У краі, дзе бруіцца Крыніца па вясне. Дзе сенажаць гадуе Шматкаляровы збор Для татавай каровы І для маіх вянкоў. Пяе дзе бездакорна Над галавой жаўрук, Маленькі, непакорны, І не ляціць да рук. Дзе калыхае вецер Лістоту ў садах. Ён ужо даўно прыкмеціў Вядроных яблынь гмах. Любімы край і горад! А горад той Масты! Вы Нёманам узгадованы, Вы з Нёманам раслі. Вясною разліваўся І волатам праслыў, Дубоў высокіх твары Ты паласкаў і мыў. На лодках і паромах Дзяды прасталі пуць. Цяпер ж мастамі…
Мой родны кут, мая ты спадчына! Заўсёды ў сэрцы ты адна. Над дахам бусел дзе курлыча, Дзе льецца песня матчына. Дзе сцежка партызанская, Трава не скошана. Крывёю матухна-зямля Пластом заложана. У страшным полымі агню Ты не загінула. Заўсёды ў памяці людзей Адна-адзіная. Хай тут спяваюць жаўрукі, І стужкай Нёман ўецца. Жыццё хай будзе без вайны, І сонейка смяецца. Мая Мастоўшчына! Мой край! Расці, мужай, квітней, Мая ты любая старонка, Няма цябе мілей!
Край мой Прынёманскі, светлы, лагодны, Нёман магутны і бераг круты. Ты на світанак вясновы падобны, Родныя здаўна стаяць тут Масты. Гай, дзе бярозкі шумяць і гамоняць, Вечныя сосны няўтольна гудуць. Роднае поле калоссем палоніць – Трэба часцей нам бываць з вамі тут. Я палюбіла шырокае поле, Жыта, што золатам шчодрым гарыць, Рэчку і лес, лугавое раздолле, Песню, якая ў небе звініць. І васількі – нібы зорачкі ў жыце, Весела, дружна смяюцца, цвітуць. Мне б расnварыцца ў гэтым блакіце, Край мой квітнеючы сэрцам адчуць!
Здесь красота – не выразить словами, Здесь так легко поверит в чудеса: Величественный Неман перед вами, Зелёные дубравы и леса. Святых небес невиданная просинь, И солнца отблеск на речной волне. В Мостах такая золотая осень, Какой, пожалуй, в целом мире нет. Отколосились урожаем нивы, Плодами и закрома легли поля, Народ у нас простой, трудолюбивый, Ко всем щедра Мостовская земля. Радушье встретишь в каждом человеке, В округе и порядок, и покой. И, кажется, что было так вовеки Над мирной белорусскою рекой. Но каждый век своей отмечен вехой, Мы забывать об этом не должны, Ведь слышится беда далёким эхом, Кровавым эхом страшной…
Мой край Бяжыць вада, гамоняць рэкі, Блакіт гарыць над галавой. Чуваць тут гоман роднай мовы, Што птушкай рвецца на прастор. Усё гэта ёсць мая старонка, Мой любы беларускі край. Днём ззяе сонца, уначы зоркі, Гамоніць тут зялёны гай. 2009 г. Кропелькі расы Як толькі ледзь заззяе ранак І бліснуць росы на траве, Я ціхенька ступлю на ганак, Там лёгка дыхаецца мне. Я зачарпну расінак жменю, Да вуснаў кроплі паднясу. І вып’ю водар той цудоўны, Каб адысці хутчэй ад сну. Так хараством зачаравана, Што позірк нельга адвясці. І прыгажосць, і свежасць ранка — Маё найлепшае ў жыцці… 2009…
Мне хочется в детство вернуться!Опять возвратиться домой!И маме своей улыбнуться,Заботливой, чуткой, живой! Прижаться к рукам её нежным,Прощенье за всё попросить…Чтоб стало прошедшее прежним!И жить. Просто жить. Снова жить! Закрасило время мгновеньяВ холодный и траурный цвет…И как мне найти просветленье?Ведь детства давно уже нет. Не проходите мимо! В нашей жизни много суеты. И, бывает, жить невыносимо! Около душевной пустоты Поскорее проходите мимо! Поскорее проходите мимо! Жизнь нас разделяет по ролям: Богача, трудяги, пилигрима… Если предначертано не вам, Без сомненья, проходите мимо! Без сомненья, проходите мимо! Истины, заветные слова – Маяком для нас, неоспоримо! Даже если кругом голова, Никогда не проходите мимо! Никогда не проходите мимо! Звёзды Звёзды – это застывшие птицы,С трепыхающим сердцем…
Стихотворение для моих внуков (всё так и было, как написано) Бліны Бабуля ўжо пячэ бліны Якія смачныя, духмяныя яны, Бягуць унукі са двара І мне бліна і мне бліна. Руслан тут голас падае “Я першы сказаў слова мне! І першы блін належыць мне!” Тут Віця “Крыху старэй я за цябе Дык першы блін належыць мне” Ілья тут не стрываў, пачуўшы гэты крык “Дык я старэй за вас усіх”. Такі пачаўся крык у хаце… А першы блін дастаўся Каці. Другі вядома Лене Тут хлопцы сціхлі на імгненне Бо бачаць, што бліноў так многа, Што можна частаваць любога. Ці сябар зойдзе, кот,…