Край мой Прынёманскі, светлы, лагодны,
Нёман магутны і бераг круты.
Ты на світанак вясновы падобны,
Родныя здаўна стаяць тут Масты.
Гай, дзе бярозкі шумяць і гамоняць,
Вечныя сосны няўтольна гудуць.
Роднае поле калоссем палоніць –
Трэба часцей нам бываць з вамі тут.
Я палюбіла шырокае поле,
Жыта, што золатам шчодрым гарыць,
Рэчку і лес, лугавое раздолле,
Песню, якая ў небе звініць.
І васількі – нібы зорачкі ў жыце,
Весела, дружна смяюцца, цвітуць.
Мне б расnварыцца ў гэтым блакіце,
Край мой квітнеючы сэрцам адчуць!