Няма без зорак неба,
Без берагоў ракі.
Няма і чалавека
Без роднае зямлі.
Калісьці нарадзіцца
Пашчасціла і мне
У краі, дзе бруіцца
Крыніца па вясне.
Дзе сенажаць гадуе
Шматкаляровы збор
Для татавай каровы
І для маіх вянкоў.
Пяе дзе бездакорна
Над галавой жаўрук,
Маленькі, непакорны,
І не ляціць да рук.
Дзе калыхае вецер
Лістоту ў садах.
Ён ужо даўно прыкмеціў
Вядроных яблынь гмах.
Любімы край і горад!
А горад той Масты!
Вы Нёманам узгадованы,
Вы з Нёманам раслі.
Вясною разліваўся
І волатам праслыў,
Дубоў высокіх твары
Ты паласкаў і мыў.
На лодках і паромах
Дзяды прасталі пуць.
Цяпер ж мастамі новымі
Прыедзьце адпачнуць.
Над Нёманам фестывальным
Агні даўно гараць.
Масты збіраюць госцейкаў,
І песні ўсколь гучаць.
Працуецца – спяваецца,
Нясецца рой дарог,
Удача ўсміхаецца,
І ўсіх бароне Бог.
Масты – саюза сімвал,
Масты – сямейны круг.
Ты аб’яднаў нас Гімнам,
Ты наш дарадца, друг.
Сядзіб прыгожых, новых
Так многа ў Мастах
Ад кветнікаў цудоўных
Цяпер нат чую пах!
Шматпавярховы дружа
Узнёсся над зямлёй,
Ён ганарліва дужа.
Але і ён герой.
Бо ў ім тупочуць Ганкі
Па лесвіцах крутых.
Пясочніцы, гайданкі…
Гадуе двор малых.
Сталеюць пакаленні:
Бацькоў змяніць пара.
Жадае вам сумлення
Мастоўская зямля.
Набыткі ўсе і cкарбы
Так просіць зберагчы,
Каб удзень тысячагоддзя
Масты цвілі, цвілі!