Стихотворения Билиды З.А.

Мой край

Бяжыць вада, гамоняць рэкі,

Блакіт гарыць над галавой.

Чуваць тут гоман роднай мовы,

Што птушкай рвецца

                                  на прастор.

Усё гэта ёсць мая старонка,

Мой любы беларускі край.

Днём ззяе сонца, уначы зоркі,

Гамоніць тут зялёны гай.

                                 2009 г.          

Кропелькі расы

Як толькі ледзь заззяе ранак

І бліснуць росы на траве,

Я ціхенька ступлю на ганак,

Там лёгка дыхаецца мне.

Я зачарпну расінак жменю,

Да вуснаў кроплі паднясу.

І вып’ю водар той цудоўны,

Каб адысці хутчэй ад сну.

Так хараством зачаравана,

Што позірк нельга адвясці.

І прыгажосць, і свежасць ранка —

Маё найлепшае ў жыцці…

                                                         2009 г.

Бегущая волна

Волна голубая искрится, бежит,

У берегов мостовчан собирает,

Здесь песня о Немане гордо звучит,

Свой Неман отцом называет.

Искрится, бежит голубая волна,

Спешит, словно с берегом спорит.

И нежно играет гитары струна

Про ширь и родные просторы.

Навек я с тобой, Беларусь ты моя,

Услышь же мой голос ты звонкий.

Пою о тебе, любимый мой край,

Душою рожденные строки.

                                    2009 г.

Осенний листопад

Отшумела, отгудела

Знойная пора.

Вот и осень наступила,

Кружит у двора.

Ах! Какое было лето,

Вам не рассказать.

По ночам шептали звёзды,

Не давая спать.

Пронеслось, умчалось лето,

Жаль уж не вернуть.

Листопад у ног кружится,

Заметает путь.

                             2012 г.

Вкус полыни

Жгучий запах полыни,

Горький вкус на губах.

Нет ни слов, нет обиды,

Только слёзы в глазах.

Горьковатый вкус счастья,

Достаётся лишь мне.

Где же вкус счастья сладкий,

Что парит по весне?

Я пытаюсь губами

Аромат тот вкушать.

Я стараюсь руками

Это счастье поймать.

Счастье то убегает,

Исчезает во тьме,

Только горькое счастье

Достаётся лишь мне.

Мой край

Мой любы край! Мая старонка!

Адна ты ў сэрцы назаўжды!

Сцяжынка, што вядзе з маленства,

Мяне натхняе ў жыцці!

Тут гоман птушак не сціхае.

Дубы тут шэпчуць у бары.

Жытнёва-залаціста поле

Схіляе нізка каласы.

Край стужкай рэкі абвіваюць.

Азёрным позіркам глядзіць вада.

Тут дзіўна жаўрукі спяваюць,

Старонка любая мая!

Дзе б я не быў, у свой куточак

Вяртацца хочацца заўжды.

Бо прыгажэй, чым ты, старонка,

Мне, ведаю, больш не знайсці.

За тое, каб жыла ты ў міры,

Жыццё аддам, не пашчажу.

Гарматы каб не грахаталі.

Людскія слёзы не цяклі.

                           2014 г.

Обсуждение закрыто.