– Што-небудзь напішы і ты
Нам пра Мастоўшчыну, Масты, –
Прасілі нейк сябры за кавай, –
Мясцінам нашым будзе слава.
Нас павяла дарожка-сцежка
Туды, дзе крочыла Ажэшка.
Дзе Цётчын спеў ляціць праз леты,
Забыць не змогуць людзі гэта.
Тут Явара бадзёры кліч –
Чытае вершы з Мінявіч.
Прыпомняць справы людзі, продкі,
Зямелькі талент – самародкі.
Хоць Нёман шмат нясе вады,
Ларысы Геніюш сляды
Не затаптаны, не замыты,
Зямлёй Мастоўскай апавіты.
Кружыў Міхась Арол над Стругай,
Калі барозны сошкі, плуга
Давалі грамату часцей,
Вучыў ён мове тут дзяцей.
У “Нашай ніве”, як Купала,
Ён друкаваўся і нямала.
І Багдановіч, крытык першы,
Цаніў ягоны песні, вершы.
Сабраны ў “прыгаршчы Айчыны”
І скарбы са Стральцоў Ірыны.
Магутны Нёман іх рукою
Пісаў ім творы, непакоіў.
Мастак наш, Іваноўскі Дзіма,
Тварыў палотны пра Радзіму,
Прайшоў ён Гудзевічаў школу –
Млына Мастоўскага памолу.
Мастоўшчына знаходзіць скарбы,
Псаваць не трэба нават фарбы,
Яны зіхцяць, таленавіты,
Бо люд зямелькі даравіты.
Дзялюся слушна вам, з дакорам,
Пісаць лепш іх – мне брыдка, сорам.
Гукаць паэтам – Бога голас.
Я ж не Купала і не Колас.
люты, 2016г.