Верш, прысвечаны Кандратовічу Віктару
Ідзеш дарогай
Колас долу гнецца,
Там буракі і бульба
Сонейку смяецца.
Пытаю ў людзей:
— Хто тут працуе?
— Дык гэта сын Антона
Віктарам завецца, усё у яго ўдаецца.
Умее з сонейкам ён гаманіць,
Ветрык уладкуе,
Дожджыка папросіць пакрапіць,
Расліны на палетках умацуе.
Людзям умее ён дапамагчы:
Хто просіць поле заараць,
Ці бульбу пасадзіць,
Жука з бульбы прагнаць
І рост раслінам даць.
Такі вось Віктар наш!
Хай Бог яго мілуе.
Здароўя дасць
І ўсё ў жыцці шанцуе.
2018 г.
Беларусь
Бярозавы гай, лес і поле.
У небе жаўрук трэль вядзе.
Хлапчук і дзяўчынка бягуць сёння ў школу.
Жыццё ў нас мірнае ідзе.
Тут праца кіпіць дружна ў полі,
Камбайн жыта жне.
А там дзесьці бульбу капаюць.
Жыццё не сціхае, ідзе.
За шчасце змагаліся продкі мае
Я табой, Беларусь, ганаруся,
Радзіму сваю бераглі, як маглі,
За іх і цябе, Беларусь, я малюся.
2016 г.
Вёска мая
Вёска мая!
За цябе мне няма даражэй:
Тут і сонца ярчэй за ўсё свеціць,
Тут і птушкі пяюць весялей.
І дзе б я не быў
У сваю вёску вярнуся,
Бацькоўскаму дому свайму пакланюся.
Тут дзяцінства прабегла маё трапяткое.
Яно незабыўнае, вечна жывое.
У буру, мяцеліцу ці завіруху
Мне з табой, мая вёска, цяплей.
Я дзякую лёсу, я дзякую Богу,
Што вёсачка наша жыве.
Тут добрыя, чуйныя людзі жывуць,
Працуюць на ферме, ці ў полі
І вёску сваю…
Не загубяць ніколі.
2015 г.
Дзякуй за мір
Прыгажосць цудоўная бывае раз у годзе.
Цвітуць сады ў прыродзе,
Блакітнае неба і яркае сонца
Настрой уздымаюць бясконца.
Тады ў далёкім сорак пятым
Бацькі святкавалі перамогу,
Вярталіся ў родны свой край.
І смутак, і слёзы сустрэчы
Развейваў іх сам месяц май.
Тут хлопец сустрэўся з дзяўчынай,
Якая чакала яго.
Малілася Богу яна, варажыла,
Каб куля на фронце мінула яго.
Тут жонка сустрэлася з мужам,
Трымала дзіця на руках,
Яны патанулі ў абдымках,
Бо шчасце было ў іх руках.
Адна ўсё стаяла, чакала.
Ад слёз скаланулася ўся.
Яе не вярнуўся, загінуў,
Бо доля такая была.
Радзіму сваю бараніў ён,
Каб мы тут спакойна жылі,
Каб дзеці вучыліся ў школе,
Каб нівы ўраджаем плылі,
Каб наша зямля ў Беларусі
Не ведала болей вайны.
2010 г.
Жытнёвае поле
Жытнёвае поле, іду я сцяжынкай
І колас чапаю рукой,
А тут васількі паабапал сцяжынкі.
Любуюся іхняй красой.
А там на ўскрайку камбайн жне ужо жыта.
Не то, што калісьці жанчына — сярпом.
Пяклася на сонцы, спіну надрывала
За гэтым святым каласком.
Жыццё — гэта жыта,
Гэта словы святыя, гэта хлеб залаты.
Хлеб у народзе быў заўсёды святы.
З боханам хлеба сватоў сустракалі,
Жыццё ладкавалі, у дарогу хлеб бралі.
Калі нам прыйшлося куды-небудзь ехаць,
Маці хлеб святога лажыла ў кішэнь.
Добра нам жадала і ў думках казала:
-Хай Божа цябе зберажэ!
2015 г.