Люблю Беларусь сваю мілую
Каб я думаць не ўмеў, не любіў бы.
Калі б я не любіў, не жыў бы.
Я настрой такі сёння маю,
Бо сямнаццаты год страчаю.
Пра якую любоў размова?
Пра любоў да бацькоўскага дома.
Хай з адказам такім шчаслівым
Кожны з нас набірае сілы.
Паласнуся маланкай з неба,
Назавуся скарынкай хлеба:
Я зямельцы сваёй адданы.
Тым шчасцлівы, добры, рахманы.
Сабяру я дзяўчат дружынку,
Навучу, як вязаць хусцінку.
Ну а самы мацнейшы вузел
Напамін пра Радзіму будзе.
Наймілейшы ў свеце вецер
Вымятае з задворкаў смецце,
А сцяблінкі бяроз бялюткіх
Прарастуць для людзей падарункам.
Вёска роднай зямлі не шыкоўная,
Ды ўсё ж такі цудаў поўная:
На дзяўчат даўно тут паглядваю,
Тут вучуся, навукі разгадваю.
У жару ў цянёк хаваюся,
Ці з халодненькім возерам знаюся,
У маліны хаджу ружовыя,
Водар дораць галінкі хваёвыя.
Па дарозе іду вясковай —
Частаваць у кожным доме гатовы,
І не проста гатовы, а рады,
Бо сёння ў вёсцы Каляды.
А Вялікдзень як прыйдзе з яечкам,
Будзем дбаць мы пра Бога і Вечнае,
Будзем у сэрцы насіць надзею,
Што збярэм усё, што пасеем.
На ў яўных малюнках, на здымках
Бачу рэчак бліскучых абдымкі,
Бачу працу людзей Салігорска,
Трубы Гродна, саборы Полацка.
Часта ў думках крылы распраўлю,
Пралячу над святой зямлёю.
Незнарок з малых год кахаю
Беларускае наша прыволле.
***
От нечаянной встречи
Ожидаю большого:
Изумительный вечер,
Поцелуи, истома…
Я мечтаю о друге,
Молчаливом, но чутком,
Чтоб, когда я недуге,
Мчал он в ветре попутном.
Мне все грезится часто,
Что ведь кто-то оценит,
Что без слов, безучастно,
Упадет на колени.
И из богом забытой,
Нелюбимой, ранимой
Превращусь в одночасье
Я в счастливицу мира.
В моём скрытом желанье,
В моём взгляде и слове
Угадайте признанье
Вы про счастья оковы.