Вясна
Раўчук цячэ ля маёй хаты,
Усё цвіце – вясна прыйшла!
Мы ўсе чакалі гэтай даты…
Чакалі сонца і цяпла.
Шчабечуць птушкі па-над дахам,
І промні свецяць усё ярчэй,
І новы дзень прыйшоў з узмахам…
Выходзь на вуліцу худчэй!
Ідзі да рэчкі, ідзі ў поле,
Глядзі, як залаціцца дзень!
Ты не пакінь яе ніколі –
Сваю зямлю, дзе продкаў цень.
Мая зямля
О, Беларусь мая, Радзіма!
Калыскай стала ты маёй.
Па сваіх ростанях вадзіла.
Не трэба мне зямлі другой.
Твой срэбны гоман весніх птушак
Звініць у кронах жывым званком.
Я чую пах расцвіўшай грушы
Гучнай вясною пад акном.
Кіпіць работа ў полі раннім,
Рупліва трактар кладзе зямлю.
Так праца спорыцца на стане.
Цвіці зямля – цябе малю!
Цябе кахаю я – прызнаюся,
Хачу с табою дзяліць усё.
І ў радасці с табою быць, і ў скусе,
Каб толькі мір быў над зямлёй.
Мая зорка
Я дзяўчынкай згубілася ў мроях,
Летуценна ішла па жыцці,
Мне свяцілі нябесныя зоры,
Шчасце марыла ў свеце знайсці.
Пакахала душою і сэрцам
Край свой, далі, прасторы яго.
Часта зменлівы дзьмуў вольны вецер
На дарогах юнацтва майго.
Апынулася хмарнаю ноччу
Я ў глыбінях няспыннай ракі…
Зорка ціха ружовая сочыць,
Быццам хоча крануцца рукі.
То самотна, то весела-шчасна
Над палеткамі сонца цвіце,
І гарыць мая зорка нязгасна –
Я ж блукаю, шукаю яе…
Яблынька
За хатай яблынька –
Мною пасаджана.
Сарвала яблык я,
Чырвоны, гладзенькі.
Звонку прыгожы быў,
Пакуль некусаны,
Ды ў сарцавіне згніў –
Не крануць вуснамі.
Знайду свой яблычак,
Моцны, здаровенькі,
Сяду на ганачак
Ранкам пад промнямі.
Сонца паднімецца
Над маёй хатаю,
Яблынька схіліцца –
Бы вінаватая.
Крыніца
Я над крыніцаю голаў схілю,
Як у люстэрку адбітак убачу,
Смагу крынічнай вадой наталю –
Сцюдзёнай,
празрыстаю,
смачнай.
Поглядам, сэрцам з Радзімаю быць,
Ранкам вясёлым з ёю смяяцца,
З Нёманам хуткім па хвалях палыць,
Роўняддзю ейных палёў любавацца.
Над краявідамі сонца блішчыць,
З лугам вітаецца, рэчкай і полем,
Ціхі санет над зямлёю гучыць
І напаўняе –
усё наваколле.
2016 г.
Ветэранам
Ёсць яшчэ жывыя ветэраны,
Што прайшлі праз беды той вайны.
Яны часам тым былі абраны –
Дочкі Беларусі і сыны.
Ваявалі хлопцы і дзяўчаты,
Лютасным іх быў апошні бой.
Іх тады не стала, у сорак пятым…
Душы іх – над змучанай зямлёй.
Гінулі салдаты за свабоду
У той цяжкай жудаснай вайне,
І стагнаў пад гнётам край наш родны,
Дым сцяліўся ў спелай збажыне.
Смерць байцоў касіла ў час бітвы,
І лілася маладая кроў…
Не! Не здолеў нас пракляты Гітлер
Знішчыць, адабраць нашу любоў!
Не сцірае памяць болю дзён тых,
Хоць гадоў нямала ўжо прайшло,
А ў ва сне страляюць шчэ гарматы
І ніяк не адпачыць душой.
Нізкі наш паклон, вам, ветэраны!
Сэрца боль няхай пакіне вас,
Ды загояцца старыя раны,
Ваш агонь душы яшчэ не згас.
Перамога вамі нам здабыта
Дарагою цяжкаю цаной,
Шчодра каласіцца ў палях жыта,
Бусел мірна кружыць над зямлёй…
2016 г.
80-летию ВЕЛИКОЙ ПОБЕДЫ посвящается
Земля наших дедов, Родина наша!
Край наш прозрачных рек и озёр!
Нет уголка милее и краше,
Мирным дыханьем веет простор.
Здесь воевали и гибли солдаты
За Родину, мать, за родных и друзей,
Пали в бою как герои когда-то
И превратились в косяк журавлей.
Поле душистое слёзы развеет
Их матерей скорбящих, седых…
Тихо свеча над могилою тлеет,
Молча холмы выступают из тьмы.
Сломлен фашизм! Победа за нами!
Мы не забудем на вечный срок
Наших защитников, что воевали –
Они преподали нам гордый урок!
Пред обелиском торжественно встанем –
Безмерность отваги нельзя позабыть!
И ныне народу минутой молчанья
Павших героев завещано чтить!
Память и боль земли нашей славной,
Стойкость и мужество бывших солдат
Наши потомки в миру благодарно
Подвиг их смелый навек сохранят.
Мирное небо светит над нами,
Восьмидесятая дышит весна,
Звон поминальный колоколами
Громко звучит: не нужна нам война!
Апрель 2025
ЗА ЛЮБОЎ – ЗА РАДЗІМУ
Сорак першы ў памяці народнай…
Лета. Чэрвень над вадой.
Хлапчук дзяўчыну на арэлях гойдаў,
Над рэчкай цішыня плыла, спакой.
Ды раптам выбух, моцна загрымела,
У небе грукатала і вакол,
Са свістам куля міма праляцела,
Вярба схіснулася над галавой.
Вайна, вайна, вайна пачалася!
Над роднай зямлёй бацькоў
Фашысцкая зграя люта ўзнялася,
Жахлівым стаў цяжкі час той…
Кіцель салдацкі грэе ў плечы,
Катомка вісіць за спіной.
У бой супраць ворага ў цёплы вечар
Хлопец пайшоў за любоў.
Чорная хмара перад вачыма –
Да акопа ўсяго адзін крок,
Праз дым праступіўшую постаць дзяўчыны
І погляд знаёмы ўлавіў яго зрок…
Біў ворагаў лютых салдат у атаках,
З перамогай ішоў па зямлі…
Май пераможны над роднаю хатай
Сустрэў у перазвоне вясны.
Да рэчкі прыйшоўшы сцяжынкай знаёмай
Стаяў ён адзін і скупая сляза
Скацілася з твару, а над героем –
Цвіла й зелянела старая вярба.